της Μαρίνας Τζόκα
"Μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες" (Οδυσσέας Ελύτης)
Άνθρωποι παντού. Τόσο ιδιαίτεροι, τόσο παράξενοι, τόσο ξεχωριστοί. Κι όμως όλοι ενταγμένοι σε ένα σύνολο, όπου η αποπροσωποποίηση και η ομοιογένεια δεσπόζουν. Ένα πρόσωπο, ένα σώμα, με την ψυχή λίγο να έχει ξεφύγει από αυτό το «γελοίο» παιχνίδι ενσωμάτωσης. Και η «Toedium vitae», δηλαδή η «βαρεμάρα της ζωής» που επέρχεται όταν η ζωή δεν σου αρνείται τίποτα. Τορπίλες πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών γεγονότων εκτοξεύονται από παντού. Και η διαφθορά, βεβαίως, πρωτοστατεί. Σημαιοφόρος ένδοξος! Αναρωτιέμαι, αν εκτός από μένα υπάρχουν κι άλλα «ανήσυχα» πνεύματα που επιζητούν την αλλαγή και τη διαφορετικότητα στη ζωή τους, στην τετριμμένη αναπαράσταση της καθημερινότητας τους.
Αν η Εύα δεν είχε να επιλέξει ανάμεσα στον πειρασμό, να φάει δηλαδή τον απαγορευμένο καρπό και στο «πρέπον», στην υπακοή, άραγε τί από όλα αυτά που θα «ξεδιπλώνονταν» μπροστά της θα προτιμούσε; Καλύτερα ίσως ένα δίλημμα παρά μια πληθώρα φαντασμάτων μπροστά σου και να αδυνατείς να διαλέξεις ποιό σεντόνι ταιριάζει περισσότερο στο στυλ σου, στο image σου, όπως λένε!
Ας επέλθει κάποια αλλαγή, έστω και μικρή, αμελητέα ακόμη. Όπως λένε κι οι Κινέζοι «κάθε μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα μικρό βήμα». Το μείζον όμως είναι πρωτίστως να επιτευχθεί αυτό το βήμα, αλλιώς δεν θα υπάρξει διαδρομή. Ενοχλούμαι οικτρά από τις παρουσίες «κάποιων» που στην προπάθεια τους να επιδείξουν την υπεροχή και το κύρος τους πατούν κυριολεκτικά επί «ζωντανών» πτωμάτων. Έλεος πια! Δεν είναι όλοι οι δρόμοι αδιέξοδοι. Όλο και κάποιο κρυμμένο μονοπάτι θα υπάρχει ανάμεσα στα δέντρα. Σε τελική ανάλυση, επιτρέπονται και τα πετραδάκια. Ένα ανά κάθε βήμα προκειμένου να μη χάσουμε τον δρόμο μας και τον προορισμό μας. Προς Θεού όμως! Όχι χρήση σπόρων αντί πετραδιών. Παραμονεύουν και τα πουλιά που αδημονούν για λίγα ψίχουλα... ευτυχίας.
Δημοσιευμένο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου