της Μαρίνας Τζόκα
Ορισμένες ετυμολογικές ερμηνείες για τη λέξη «κρίση»:
Κρίση (η): 1α. ξαφνική και βίαιη επιδείνωση μιας χρόνιας συνήθως πάθησης, ή απλώς η απότομη κι οξεία εμφάνιση συμπτωμάτων σε ένα έως τότε υγιές άτομο. β. οξεία εκδήλωση ενός συναισθήματος, μιας ψυχικής διάθεσης, ενός τρόπου σκέψης, 2α. κορύφωση μιας δύσκολης εξελικτικής πορείας με επιδείνωση όλων των αρνητικών φαινομένων, από το ξεπέρασμα της οποίας εξαρτάται η επιστροφή στη φυσιολογική κατάσταση, β. (ψυχ.) ~ συνειδήσεως, κλονισμός του συνόλου ή ενός μέρους από τις πνευματικές, ηθικές, θρησκευτικές κτλ. πεποιθήσεις ενός ανθρώπου, ο οποίος οδηγεί συνήθως σε καθοριστικές επιλογές κι αποφάσεις || ~ ταυτότητας, εσωτερικοί προβληματισμοί, αγωνιώδη ερωτήματα ανθρώπου που επιζητεί τον επαναπροσδιορισμό του και την επανατοποθέτησή του ως οντότητας κυρίως όσον αφορά στον ίδιο ή και στους άλλους, ιδίως σε περιπτώσεις που χάνεται η αυτοεκτίμηση.
Η ζωή είναι μια τεράστια πλάκα
Από ποιά από όλες τις σημερινές κρίσεις λέτε να ξεκινήσουμε; Την οικονομική; Την πολιτική; Την πολιτισμική; Την εκπαιδευτική; Ή να πάμε σε εκείνη της ανθρώπινης ύπαρξης; Της ταυτότητας; Της συνείδησης; Των συναισθημάτων; Της αλήθειας; Του πανικού; Του φόβου για ζωή;Όποια και να επιλέξουμε, το σίγουρο είναι ότι βρήκαμε πάλι την κατάλληλη σκηνή για να παίξουμε τους κομπάρσους.
Άλλωστε και στην προηγούμενη σκηνή που ανέβαινε συνέχεια τα περασμένα χρόνια και πάλι τον ίδιο ρόλο θέλαμε να έχουμε. Πρωταγωνιστούσαμε μόνο όταν μας βόλευε και μετά πάλι μαζευόμασταν και μεμψιμοιρούσαμε, άλλοτε χειροκροτώντας παίζοντας το ακροατήριο κι άλλοτε κοιτώντας αμέτοχοι από τα παρασκήνια.
Ζούμε σε μια πολύ δύσκολη εποχή κι αυτό είναι πέραν για περάν πραγματικό κι αδιαμφισβήτητο. Και για να σας προλάβω, δεν ανήκω επουδενί στην κατηγορία των οικονομικά κι επαγγελματικά «ευνοούμενων». Απλώς αναρωτιέμαι πολύ συχνά τί είναι αυτό που ζούμε και πώς έχουμε επιλέξει να το ζούμε.
Ναι, έχουμε κρίση. Δεδομένο. Αυτό δηλαδή φταίει που έχουμε ξεχάσει να αγαπάμε; Να δίνουμε το χέρι σε κάποιον που το χρειάζεται; Να αγκαλιάζουμε κάποιον; Να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους; Να χαμογελάμε, γιατί απλά υπάρχουμε; Να μην κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας και πώς να αρπάζουμε το εφήμερο; Να μη φοβόμαστε να ζήσουμε αυτήν τη μια και μοναδική ζωή που μας έχει χαριστεί; Να μιζεριάζουμε καθημερινά για όλα αυτά που δεν έχουμε; Πριν να «ξεσπάσει» αυτό που λέγεται οικονομική κρίση, όλα τα προαναφερθέντα τα είχαμε; Τα ζούσαμε; Αναρωτιέμαι...
Η κρίση φταίει για όλα προφανώς. Διαμόρφωσε μια νέα πραγματικότητα στην οποία πλέον κινούμαστε απλώς, γιατί μας τα έχουν πάρει όλα. Δηλαδή πριν από αυτήν ήμασταν ικανοποιημένοι· γευόμασταν την κάθε στιγμή, νιώθαμε ευλογημένοι, είχαμε τσίπα (όπως έλεγε κι η συγχωρεμένη η γιαγιά μου) και περισσότερη ανθρωπιά. Ή μήπως είχαμε ανακαλύψει αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους ή τουλάχιστον αυτό που δεν μας κάνει και ξαφνικά μας το άρπαξαν βίαια;
Ο καθένας από εμάς μπορεί και πρέπει να βρει την καλύτερη λύση για τη ζωή του. Γιατί πρέπει; Γιατί μόνο μια έχουμε, από όσο ξέρουμε έμπρακτα τουλάχιστον! Ναι η αγάπη κι η καθαρή ψυχή δεν τρώγονται, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος. Ενώνουν όμως. Και μέσα από αυτήν την ένωση έρχεται κι η ανθρωπιά. Και μετά, η «μαγεία»! Ίσως να ξεκινούσαμε κι από σήμερα την αναζήτηση αυτή. Αφού κάτι προφανώς δεν πέτυχε στο παρελθόν, ας δοκιμάσουμε και κάτι άλλο.. Ίσως αυτό να έχει μεγαλύτερη επιτυχία και διάρκεια!
«Έπρεπε να γεράσω , αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια ...
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν... Χάσιμο χρόνου. Θα το δείς κι εσύ όσο μεγαλώνεις...» (Θανάσης Βέγγος)
Δημοσιευμένο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου