"Ζητιάνοι" στους δρόμους του κόσμου

της Μαρίνας Τζόκα

Ήτανε λένε καλό παιδί, μα τον νίκησε το «must» της εποχής· τα ναρκωτικά. Τον "αποκάλεσαν" αυτόχειρα, γιατί δεν άντεξε την επίμονη απαίτηση του κοινωνικού του περίγυρου. Εκούσιος αιχμάλωτος της τηλεοπτικής υποκουλτούρας, καθώς η μόνη του ασχολία ήταν η αδιάκοπη και μανιώδης παρακολούθηση των τηλεσκουπιδιών της διαφθοράς. Δεκάδες χιλιάδες παραθυράκια διαστρεβλωμένης πραγματικότητας κι απαράδεκτης ανίας κάνουν την επιβλητική και θρασύτατη εισβολή τους στη ζωή και στη ψυχή μας.

Παλεύουμε για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ειρηνικότερο και λιγότερο φειδωλό. Είμαστε λένε, εμείς οι νέοι, ο καθρέφτης της εποχής μας. Ένας καθρέφτης όμως που οι φιγούρες αμυδρά ξεχωρίζουν και οι σκιές έχουν την τιμητική τους. Αντλούμε τα πρότυπα μας από πηγές αφυδατωμένες. Κρινόμαστε για τις πράξεις μας, για τα πιστεύω μας, μα κι αυτά ειναι αλλότρια δημιουργήματα. Όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της συμπεριφοράς τού δήθεν είναι φανερό ότι έχουν κλωνοποιηθεί κι έχουν οριστικά εδραιωθεί ως νικητές σε ένα άνισο παιχνίδι μιας στημένης σκακιέρας.

Ίσως τελικά θα «έπρεπε» (βασικό στοιχείο στο, κατά τα άλλα, εν χρήσει φτωχό μας λεξιλόγιο) να μεταλλαχτούμε σε πιστούς υποστηρικτές της επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους: «Ελεύθερος γάρ ών εκ πάντων πάσιν εμαυτόν εδούλωσα, ίνα τους πλείονας κερδήσω. και εγενόμην τοις Ιουδαίοις ως Ιουδαίος, ίνα Ιουδαίους κερδήσω, τοις υπό νόμον ως υπό νόμον, ίνα τούς υπό νόμον κερδήσω». Ισοπέδωση των πάντων; Πιθανόν. Μήπως όμως αίτημα της κοινωνίας είναι η καθιέρωση του φαινομενικού ρεαλισμού; Έντονη άρνηση (ίσως όχι πάντοτε πλήρως συνειδητή) λαμβάνουν από τους αχαλίνωτους νέους, με τα απαστράπτοντα πρόσωπα και το ζωγραφισμένο περπάτημα, που δεν παύουν να έχουν διαρκώς στραμμένα τα μάτια τους στο όνειρο, να δεχτούν μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα συμφέροντα των «επαϊόντων», των παραβατικών τύπων που αλλάζουν τις εποχές. Αυτό το απεριόριστο παιχνίδι εναλλαγής κοινωνιών και αλλοτριωμένων προτύπων συμβάλλει δυναμικά στην πορεία των ονείρων μας και τα οδηγεί σε μια φρενήρη καταδίωξη αδίστακτης αυτοκαταστροφής τους.

"Ζητιάνοι" είμαστε στους δρόμους του κόσμου, διψώντας για λίγες στιγμές ευδαιμονίας και ζωής... Ο Προυστ πέθανε περιμένοντας μια μπύρα. Τα τελευταία του λόγια περιμένοντας τη μπύρα που δεν ερχόταν ήταν: «Θα έρθει κι αυτή αργά, όπως όλα».

[Μετάφραση του αποσπάσματος του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους: "Διότι, παρόλο που ήμουν ελεύθερος από όλους και δεν ήμουν υφιστάμενος σε κανένα άνθρωπο, εντούτοις σε όλους υπεδούλωσα τον εαυτό μου θεληματικά, για να κερδήσω τους περισσότερους. και έγινα στους Ιουδαίους σαν Ιουδαίος, για να κερδήσω τους Ιουδαίους. σε εκείνους που βρίσκονται κάτω από τον Μωσαϊκό νόμο, έγινα σαν να ήμουν και εγώ υπό το νόμο, για να κερδήσω τους υπό νόμο"]

Ο δικός μου δρόμος...