της Μαρίνας Τζόκα
Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία… Μια ιστορία ελληνική, καθημερινή, αληθινή, ανθρώπινη. Δεν είναι ψέμα πως «κάθε φορά στην ιστορία που το μέλλον σκοτεινιάζει, ανακαλείται το παρελθόν ως δύναμη αντίστασης των λαών στην επερχόμενη ανασφάλεια». Λάθος ή σωστό, δεν το γνωρίζω. «Χρειάζεται όμως να εξασφαλίσουμε πάση θυσία μερικά σταθερά σημεία σε έναν όλο και πιο τρελό κόσμο». Κι αυτά που θα σας διηγηθώ είναι μόνο ορισμένα σταθερά σημεία των Ελλήνων.Πριν τρία χρόνια, σε ένα χωριό των Γρεβενών, στη Δυτική Μακεδονία, συνάντησα μια ηλικιωμένη κυρία. Μου άνοιξε διάπλατα το φτωχικό της κι ας μη με ήξερε. Με φίλεψε όλων των ειδών τα χειροποίητα καλούδια που είχε, με περίσσια καλοσύνη και ζεστασιά. Τα ροζιασμένα της χέρια πρόδιδαν τη σκληρή αγροτική ζωή της. Τα λαμπερά της μάτια, την αγάπη και την πληρότητα για το αγαθό της ζωής.
Θυμάμαι ακόμη τα λόγια της: «Παιδάκι μου, εμείς περάσαμε δύσκολα χρόνια. Πεινάσαμε πολύ, πονέσαμε ακόμη περισσότερο. Μεγαλώσαμε με τις ένδοξες ιστορίες των προγόνων μας και ριχτήκαμε κι εμείς με τη σειρά μας στους πολέμους για την πατρίδα μας. Δεν κατηγορήσαμε όμως ποτέ συνολικά τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Ιταλούς, τους Άγγλους για τα δεινά που περάσαμε. Χάσαμε δικούς μας ανθρώπους στη μάχη, αλλά και στην ξενιτιά. Πέσαμε πολλές φορές, μα σηκωθήκαμε. Και ξέρεις γιατί παιδάκι μου; Γιατί κρατήσαμε σφιχτά την ταυτότητά μας, τη γλώσσα μας, τα ιδανικά μας, το όραμα και τις αξίες μας. Ποιές είναι αυτές; Ρωτάς; Η Αγάπη, κορίτσι μου, η Ανθρωπιά κι η Αλληλεγγύη. Τότε οι λίγοι δεν ήταν περισσότεροι από τους πολλούς. Δεν μας κινούσε το χρήμα, αλλά η ίδια η ζωή που είναι πιο όμορφη «όταν δεν την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Συζητούσαμε μεταξύ μας κι αγωνιζόμασταν για μια καλύτερη ζωή ό, τι κι αν συνέβαινε γύρω μας, όσες δυσκολίες κι αντιξοότητες οφείλαμε να αντιμετωπίσουμε. Κι ήταν πολλές…
Ζείτε, κορίτσι μου, σε μια εποχή που «ό, τι είναι σταθερό λιώνει στον αέρα». Και δεν συμβαίνει μόνο εδώ αυτό, σε αυτήν τη μικρή αλλά τόσο πλούσια χώρα. Παντού έχει αρχίσει σταδιακά να εξαπλώνεται και να καταβροχθίζει συνειδήσεις κι ανθρώπους. Μάλλον όμως «όσο γερνάω τόσο λιγότερα καταλαβαίνω. Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο».
Μην ξεχνάς όμως ποτέ, παιδί μου, πως οι νικητές γράφουν την ιστορία. Κι οι Έλληνες υπήρξαν πάντα νικητές, ακόμη κι όταν έβγαιναν λαβωμένοι. Η Ελλάδα είναι οι άνθρωποί της. Αυτοί που πάντα έβαζαν μπροστά την Υπερηφάνια τους, την Ψυχή τους, τον Εαυτό τους όλο. Μην ξεχνάτε την ταυτότητα και τον πολιτισμό σας. Πάρτε την πένα ΟΛΟΙ μαζί και ξεκινήστε το γράψιμο. Θα έρθουν κι άλλοι μαζί σας. Κι άλλοι λαοί κι άλλοι άνθρωποι. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου έλεγε: Βοήθα, Παναγιά μου. Κι ο πατέρας του τού έλεγε: Κουνήσου να σε βοηθήσει. Κάθε δράση είναι γνώση και κάθε γνώση δράση, παιδί μου. Η δράση καθεαυτήν είναι εξουσία. Προσπαθήστε περισσότερο να την κατακτήσετε».
Ξάφνου ακούγεται η φωνή ενός παιδιού από την αυλή: «Γιαγιά, γιαγιά, κοίτα τη μυγδαλιά… Άνθισε. Και δυο πασχαλίτσες προσπαθούν να ανέβουν τα κλαδιά της». Κι η ηλικιωμένη γυναίκα μού έγνεψε: «Αυτή είναι η ζωή, παιδί μου. Ο ανήφορος θέλει παρέα για να αποδώσει καρπούς. Δεν έχει σύνορα. Είναι παγκόσμιος. Κι αυτό οι Έλληνες το γνωρίζουν πολύ καλά, γι΄αυτό αντέχουν ακόμη και θα συνεχίσουν να αντέχουν».
«Ό,τι έχουμε η αγάπη»
(Α΄προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, 54 - 55μ.Χ.)
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω,
γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
[….] Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται,
η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,
[…] ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία·
νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα·
μείζων δε τούτων η αγάπη".
Σε ευχαριστώ που μου έπιασες το χέρι στο ταξίδι αυτό, φίλε και συνοδοιπόρε μου!
Καλή αντάμωση σε αυτόν τον νέο «θαυμαστό» κόσμο!
Δημοσιευμένο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου