sMS (Sharing Multiple Sclerosis) - Μια ταινία μικρού μήκους για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας

Η πρώτη μου, σεναριακή απόπειρα. Μια «δουλειά» που, κυριολεκτικά, λάτρεψα κι ας μη μπορούσα να είμαι παρούσα, όπως θα ήθελα, σε όλα τα γυρίσματα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Έχω την αίσθηση, όμως, πως αξίζει να αφιερώσετε 15’ από τον πολύτιμο χρόνο σας για να τη δείτε... και γιατί όχι, να τη μοιραστείτε!

Καλή θέαση! 

Υ.Γ. Ευγνώμων σε αυτούς που μου έδωσαν αυτήν την ευκαιρία (ξέρουν αυτοί!) και σε όλους όσοι συνέβαλαν στην πραγματοποίησή της!

199: 86 χρόνια, το Πυροσβεστικό Σώμα στέκεται, ως άγρυπνος φρουρός, στο πλευρό των πολιτών.

Ρεπορτάζ: Μαρίνα Τζόκα

Δημοσιευμένο:  

http://www.zougla.gr/greece/article/to-pirosvestiko-soma-sto-plevro-ton-politon-stis-polis-ke-ta-dasi---episkepsi-ston-1o-p-s-a8inon#.V69lCMp_gS1.facebook

Καταστολές πυρκαγιών, απεγκλωβισμοί, διασώσεις ανθρώπων και υλικών αγαθών, παροχή κάθε δυνατής συνδρομής σε άτομα που απειλείται ή εκτίθεται σε κίνδυνο η ζωή και η σωματική τους ακεραιότητα. Αποστολή του, η ασφάλεια και η προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών και του κράτους, καθώς και του φυσικού πλούτου της χώρας. Πώς είναι όμως άραγε να περνάς στην «άλλη πλευρά» και από πολίτης που ζητάει και δέχεται την άμεση βοήθεια να ζεις ως εκείνος που αδιάκοπα και αλτρουιστικά την προσφέρει;

î Για το έτος 2015, το Πυροσβεστικό Σώμα, με 12.570 πυροσβεστικούς υπαλλήλους, κλήθηκε να αντιμετωπίσει 53.989 συμβάντα (16.916 αστικές και 8.118 δασικές πυρκαγιές, 18.427 παροχές βοήθειας, 10.528 επεμβάσεις σε ανελκυστήρες), με 162 πυροσβεστικές εξόδους κατά μέσο όρο ημερησίως

 

Από φωτογραφικό αρχείο Πυροσβεστικού Σώματος

Επίσκεψη στον 1^ο Πυροσβεστικό Σταθμό Αθηνών

Εν μέσω αντιπυρικής περιόδου, βρίσκομαι στην «καρδιά» της Αθήνας και στην οδό Μουρούζη, όπου συστεγάζονται το Αρχηγείο του Πυροσβεστικού Σώματος και ο 1^ος Πυροσβεστικός Σταθμός Αθηνών. «Μία εργάσιμη ημέρα, ο 1^ος Αθηνών έχει υπό την κάλυψή του, σε μέγεθος πληθυσμού, περίπου 2.000.000 άτομα. Σε αυτήν περιλαμβάνονται (ενδεικτικά) ο Ευαγγελισμός, η Βουλή, οι τέσσερις κεντρικοί σταθμοί του μετρό (Σύνταγμα, Ομόνοια, Μοναστηράκι, Ευαγγελισμός), η Βρετανική και η Γερμανική Πρεσβεία, το Μουσείο Ακρόπολης, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, η ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, καθώς και οι δασικές περιοχές του Υμηττού και του Καρέα», όπως μου εξηγεί ο υποδιοικητής του σταθμού, κ. Γιάννης Κουσαρίδας.

Ωστόσο, παρόλο που ο ρόλος των πυροσβεστών στην ελληνική κοινωνία έγκειται αποκλειστικά στην παροχή βοήθειας, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν κληθεί, με κίνδυνο της ζωής τους, να «υπερασπιστούν» τη φύση της δουλειάς τους. «Μια ιδιαίτερη περίοδος για τον σταθμό, αλλά και για μένα προσωπικά ήταν τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όπου επικράτησε κυριολεκτικά ένα χάος», περιγράφει ο πυραγός, κ. Θωμάς Αντωνόπουλος. «Πιο συγκεκριμένα, την επόμενη ημέρα και αφού είχαμε διανύσει σχεδόν πεζοί τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, παράλληλα με τους διαδηλωτές, σβήνοντας τις φωτιές που άφηναν πίσω τους σε τράπεζες και καταστήματα, πήγαμε στο κατάστημα Πλαίσιο στη Στουρνάρη, όπου καιγόταν ήδη το ισόγειο και ο πρώτος όροφος. Πάνω στην προσπάθειά μας να κόψουμε τα ρολά, δεχτήκαμε επίθεση με πέτρες και μάρμαρα από τους συγκεντρωμένους στη στέγη του Πολυτεχνείου και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Μετά από περίπου δύο ώρες που καταφέραμε να περάσουμε, η φωτιά είχε ήδη εξαπλωθεί στον τρίτο όροφο».

Αγκίστρι: ένα νησί «δόλωμα» για τους εκδρομείς της μίας ημέρας, με αρχική τιμή απόδρασης στα 50€ (all-inclusive)

της Μαρίνας Τζόκα

(Εφημερίδα «Η Είδηση», 17.06.2016)

Παραλία Χαλικιάδας

Ημέρα Σάββατο και ώρα πρωινή. Ως σημείο συνάντησης ορίζεται το λιμάνι του Πειραιά. Το προηγούμενο μεσημέρι έχει παρθεί ομόφωνα η απόφαση: αφήνουμε στην Αθήνα τα αυτοκίνητα, την ένταση της εβδομάδας και τις όποιες έγνοιες, φοράμε μαγιό, παίρνουμε αντιηλιακά και καπέλο, επιβιβαζόμαστε στο πλοίο από την πύλη Ε8 και ξεκινάμε για ένα νησί του Αργοσαρωνικού και πιο συγκεκριμένα, για μία παραλία που συναντάς μόνο σε νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου Πελάγους. 

Μιας που είμαι σταθερή επισκέπτρια του νησιού από το 2012, αρχίζω την ξενάγηση στην παρέα εν πλω, με φειδωλή ωστόσο διάθεση για λεπτομέρειες, η αποκάλυψη των οποίων θα περιόριζε αισθητά τη δυναμική της ιδίοις όμμασι εμπειρίας τους. Το Αγκίστρι λοιπόν έχει έκταση μόλις 14τ.χλμ. και δύο φυσικά λιμάνια: τον Μύλο ή αλλιώς το Μεγαλοχώρι (για τα ιπτάμενα δελφίνια) και τη Σκάλα (για τα συμβατικά πλοία). Ο Μύλος είναι η πρωτεύουσα του νησιού, αλλά η Σκάλα είναι εκείνη που προσελκύει αδιαμφισβήτητα το τουριστικό ενδιαφέρον των επισκεπτών. Η απόσταση μεταξύ τους είναι μόλις 2χλμ. και διανύεται ευχάριστα μέσω του παραλιακού δρόμου. Εναλλακτικά, υπάρχει το μοναδικό λεωφορείο του νησιού που εκτελεί το δρομολόγιο Σκάλα-Μύλος-Δραγωνέρα-Λιμενάρια-Απόνησος και οι ώρες των αφίξεων-αναχωρήσεων βρίσκονται τοιχοκολλημένες στην αφετηρία του, που είναι στην κεντρική εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στη Σκάλα, καθώς επίσης και στο λιμάνι του Μύλου. 

Ραντεβού στη θάλασσα και για... υποβρύχιο ράγκμπι

Από τη Μαρίνα Τζόκα

Απαραίτητος ατομικός εξοπλισμός; Μάσκα, αναπνευστήρας, βατραχοπέδιλα. Τόπος συνάντησης; Κολυμβητήριο Πανιωνίου, καταδυτήριο Αγίου Κοσμά, κλειστό κολυμβητήριο Γλυφάδας, αλλά και στο πρώτο λιμανάκι της Βουλιαγμένης τους καλοκαιρινούς μήνες. Πότε βουτάμε; Τώρα.

Πηγή: Σύλλογος υποβρύχιου ράγκμπι Φysalis

«Mens sana in corpore sano» γράφει ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής Δέκιμος Ιούνιος Γουβενάλης (60-127μ.Χ.), στο έργο του «Σάτιρες», το οποίο δεν είναι άλλο από το -εσφαλμένα θεωρούμενο ως ελληνικό κληροδότημα- «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Με αυτήν τη φράση κατά νου και σε αναζήτηση νέων τρόπων που μπορούν να προσφέρουν «καθαρό Ο2» στη σημερινή πραγματικότητα, βρέθηκα μπροστά στο υποβρύχιο ράγκμπι και στον Φysalis (www.fysallis.com), τον μοναδικό σύλλογο στην Ελλάδα για υποβρύχιο ράγκμπι, που αριθμεί σήμερα 35 μέλη (γυναίκες και άντρες).

Η ανεξάρτητη διαβίωση και η αποϊδρυματοποίηση, ως θεμελιώδη δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ)

Οι πρακτικές αποϊδρυματοποίησης των ατόμων με αναπηρία και η ανάπτυξη πολιτικών κοινωνικής φροντίδας συζητήθηκαν εκτενώς σε ένα διήμερο συνέδριο στην Πάτρα.
Από τη Μαρίνα Τζόκα

Σύμφωνα με το άρθρο 19, της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η ανεξάρτητη διαβίωση και η ένταξη τους στην κοινωνία προϋποθέτει ότι «τα άτομα με αναπηρίες έχουν πρόσβαση σε σειρά υπηρεσιών στο σπίτι, σε καταστήματα και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες υποστήριξης, συμπεριλαμβανομένης και της προσωπικής βοήθειας που είναι απαραίτητη για την υποστήριξη της διαβίωσης και της ένταξης στην κοινωνία και την αποτροπή της απομόνωσης ή του διαχωρισμού από την κοινωνία». Παρόλο που η Ελλάδα έχει επικυρώσει την εν λόγω σύμβαση, το ζήτημα της ανεξάρτητης διαβίωσης και πιο συγκεκριμένα, της προσωπικής βοήθειας αποτελεί ακόμη ένα άγνωστο πεδίο για την ελληνική νομοθεσία. 

Σε ένα διήμερο συνέδριο που οργανώθηκε στις 18 και 19 Μαρτίου 2016 στην Πάτρα, από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης (Europe Direct) και την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.ΑμεΑ), συζητήθηκαν εκτενώς οι πρακτικές αποϊδρυματοποίησης των ατόμων με αναπηρία, καθώς επίσης και η ανάπτυξη πολιτικών κοινωνικής φροντίδας. 

Νίκος Καζαντζάκης: ο άνθρωπος, ο ασκητής, ο κλασικός συγγραφέας

«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» έρχεται σύντομα στη μεγάλη οθόνη και η διευθύντρια των Εκδόσεων Καζαντζάκη και βαφτιστήρα της Ελένης Καζαντζάκη, κ. Νίκη Π. Σταύρου, σε μια συνέντευξη για τον άνθρωπο, για τον κλασικό και πιο πολυμεταφρασμένο Έλληνα συγγραφέα σε όλον τον κόσμο. Για τον Νίκο Καζαντζάκη. 

                                                                                                                         Από τη Μαρίνα Τζόκα 

«[....] Είχαμε αρχίσει στο πλούσιο το χωριό μας να βαραίνουμε, να πολυτρώμε και να παραφορτώνουμε την ψυχή μας με κρέατα. Ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θεριέψει κι είχε καταπλακώσει την ψυχή. Λέγαμε: όλα πάνε καλά, δικαιοσύνη βασιλεύει στον κόσμο, κανένας δεν πεινάει, κανένας δεν κρυώνει, κόσμος καλύτερος δεν υπάρχει. Κι ο Θεός μάς λυπήθηκε –μας έστειλε τον Τούρκο που μας ξεπάτωσε, μας πέταξε στους πέντε δρόμους, αδικηθήκαμε κι είδαμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες· πεινάσαμε και κρυώσαμε, κι είδαμε πως υπάρχει πείνα και κρύο· και δίπλα από τους ανθρώπους που κρυώνουν και πεινούν –το ’δαμε κι αυτό!- άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους, και βλέπουν τους γυμνούς και πεινασμένους και γελούν. Μας άνοιξε η συφορά τα μάτια μας, είδαμε· μας άνοιξε η πείνα τα φτερά μας, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας και της καλοπέρασης· είμαστε λεύτεροι! Μπορούμε τώρα ν’ αρχίσουμε μιαν καινούρια, πιο τίμια ζωή, δόξα σοι ο Θεός!» (Νίκος Καζαντζάκης, Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Εκδόσεις Ελένης Ν. Καζαντζάκη, 1981:166).

Στις παραπάνω γραμμές στέκομαι «καθηλωμένη» για περίπου δυο ημέρες στα δεκαεφτά μου χρόνια, όταν δηλαδή έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή με την πένα του Νίκου Καζαντζάκη. Άγουρη ούσα, από τη μια πλευρά, ώστε να μπορέσω να κατανοήσω την ψυχική περιπλάνηση του Νίκου Καζαντζάκη στον κόσμο των ιδεών και της φιλοσοφίας του, την οποία εκείνος «ξετυλίγει» αριστοτεχνικά στο εν λόγω μυθιστόρημά του. Κι από την άλλη πλευρά, τότε ζούσα κι εγώ σε αυτό το «πλούσιο χωριό» που ονομαζόταν Ελλάδα.

Άνθρωπος με Αναπηρία (ΑμεΑ) σημαίνει Αναπνέω με Αξιοπρέπεια

Μπορεί να φαίνεσαι διαφορετικός από εμένα, αλλά, κατά βάθος, είμαστε το ίδιο. 

Από τη Μαρίνα Τζόκα

Σκίτσο: Γιάννης Μαγκαφώσης

«Όπου αστοχήσεις, γύρισε· κι όπου πετύχεις, φύγε!

Αν αστόχησα, και μια ώρα ζωή ακόμη να μου απομένει, 

θα ξαναγυρίσω στην έφοδο· αν πέτυχα, 

θ’ ανοίξω τη γης, να ‘ρθω να ξαπλώσω στο πλάι σου»

(Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, 2009:24) 

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, στον Ιανουάριο του 2014, βρίσκομαι να περπατάω, μαζί με μια Ελληνίδα φίλη μου, στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ουτρέχτης, στην Ολλανδία. Ούσα σε μια περίοδο προσαρμογής στις νέες συνθήκες της ζωής μου σε μια ξένη χώρα, πιάνω τον εαυτό μου να παρατηρεί έντονα τα πρόσωπα των περαστικών. Και ξαφνικά, μέσα στο πλήθος, διακρίνω τρεις ανθρώπους σε ηλεκτροκίνητο αναπηρικό αμαξίδιο να πηγαίνουν προς τις αποβάθρες, καθώς και δυο ανθρώπους με λευκό μπαστούνι να βαδίζουν, αυτοεξυπηρετούμενοι κι εκείνοι, προς την ίδια κατεύθυνση (σημειωτέον, για τα επόμενα δυο έτη διαμονής μου στην Ολλανδία, η εν λόγω εικόνα ήταν καθημερινή και συνεπώς απολύτως οικεία). Γυρίζω τότε στη φίλη μου και της ανακοινώνω, με περισσή αφέλεια: «Υπάρχουν πολλά άτομα με αναπηρία στην Ολλανδία, βλέπεις;». Και τότε η φίλη μου μού απαντάει: «Πιθανότατα, όσα είναι και στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές για να ζήσουν ανθρώπινα, όχι όπως στη χώρα μας». Δαγκώθηκα στιγμιαία για την αφέλειά μου και άφησα τη σκέψη μου να ταξιδέψει στην Ελλάδα και στον τρόπο διαβίωσης των ατόμων με αναπηρίες στη χώρα μας. 

Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει ο όρος ΑμεΑ; Σε αυτό το σημείο και προτού απαντηθεί το ερώτημα, πρέπει να τονισθεί ότι σήμερα, ακόμη και στην Ελλάδα, ο όρος «Άτομα με Ειδικές Ανάγκες» έχει οριστικώς καταργηθεί και έχει αντικατασταθεί από τον όρο «Άτομα με Αναπηρίες». Ο εν λόγω ορισμός μάλιστα έχει καθιερωθεί και καταχωρηθεί επισήμως στη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες (2006), στην Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (2001), αλλά και στο αναθεωρημένο (2001) Σύνταγμα της Ελλάδας 1975/1986/2001/2008 και πιο συγκεκριμένα στην παράγραφο 6, του άρθρου 21 (http://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/To-Politevma/Syntagma/).