Ακροβάτης αγνώστου ταυτότητας

της Μαρίνας Τζόκα

Δημοσιευμένο: 

Συλλογικός τόμος: "Μιλάμε για την Ελλάδα"

Μεταμεσονύκτιες εκδόσεις (Ιούνιος 2013, Αθήνα)

«Βιζυηνός: Κι αν θέλεις κάτι πολύ και δεν το έχεις;

Παπαδιαμάντης: Το ήθελα και δεν το είχα.

Βιζυηνός: Και τι έκαμες;

Παπαδιαμάντης: Έγινα κοσμοκαλόγερος. Εσύ;

Βιζυηνός: Τρελάθηκα»[1]

Εσύ, καλέ μου άνθρωπε, μου λες «Μένω Ελλάδα». Και εγώ σου λέω, έλα να σου πω ποιά είναι η Ελλάδα.

Κρεμάλα στα διαλείμματα και στα βαρετά μαθήματα. Το παιχνίδι των σχολικών μας χρόνων διαχρονικό και επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Παίζουμε;

Κ _ _ _ η οικονομική, ηθική, πνευματική, πολιτισμική. Διαφθ _ _ ά στη διακυβέρνηση, στη δημόσια διοίκηση, στους νομικούς κανόνες, στην πληροφόρηση. Μ _ Ε της εντύπωσης, της ψευδαίσθησης, της «κατασκευασμένης» υπο – κουλτούρας, της καθοδηγούμενης σκέψης. Ανερ_ _ α. Φτ _ _ _ _ α. Χρ _ η. Ανθρ_ _ _ ά. Έρ _ _ _ ς. Αλλη_ _ _ _ _ η. Ελπ_ _ _ α και όν_ _ _ α. Λυπάμαι! Χάσατε και «κρεμαστήκατε».

Πνευματικοί νάνοι τριγυρίζουν στη χώρα της Δημοκρατίας, της Ιστορίας, των Επιστημών, του Πολιτισμού και όλων αυτών των συναφών που ανακυκλώνονται σχεδόν σε κάθε κείμενο που περιέχει ως λέξη – κλειδί την Ελλάδα. Η μετάβαση από την αξία του «κάτι» σε εκείνη του «τίποτα» ταρακούνησε συθέμελα το χρόνια ετοιμόρροπο ελληνικό οικοδόμημα. Κάστρα ηλιόλουστα στην άμμο, αλλά τώρα τα κουβαδάκια σας και σε άλλη παραλία! Με κοινή – εσωτερική και εξωελλαδική - απόφαση άλλωστε: «ό, τι είναι σταθερό λιώνει στον αέρα».

Πολιτικές καρικατούρες σε φθηνό και πρόχειρο σενάριο. Λίστες κρυμμένες σε πολλά μανίκια, «ναυαγισμένα» υποβρύχια σε πελατειακά συστήματα, μίζες – πλιάτσικο από γνωστούς – αγνώστους στα στενά σοκάκια της χώρας. Βία πολύπλευρης και διαταραγμένης προσωπικότητας, τρομοκρατία στα πρόθυρα της αναβίωσης, χρέη που σφίγγουν τις θηλιές, κλώνοι του Οδυσσέα στο λαβύρινθο του παιχνιδιού της παγκόσμιας αγοράς, άνθρωποι στη μίζερη πτώση του ανθρωπάκου. Παρόν σε συνεχές παρελθόν και μέλλον δίχως αύριο. Νέοι ευνουχισμένοι, απεγνωσμένοι ηλικιωμένοι. Τι κάνουν; Προσπαθούν. Γιατί; «... για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη».[2]

Αφήναμε το δάσος, κοιτούσαμε το δέντρο και αναζητούσαμε διαρκώς τη λύση στο αίνιγμα ποιός έγινε πρώτα: ή κότα ή το αυγό; Ενώ «εκείνοι που έβγαλαν τα μάτια του κόσμου τον κατηγορούν τώρα για την τύφλωσή του».[3] Τα πάντα ρει, είπε ο Ηράκλειτος. Η δυναμική λοιπόν της αυταπάτης και των πρόθυμων συνεργειών των καιρών μας θεωρούνται και επισήμως λήξασες. Προς ολοταχώς για την αναζήτηση του «εχθρού». Αλλά αν «νομίζεις ότι η ελευθερία σου διασφαλίζεται όταν στήνεις ανθρώπους στον τοίχο», πιθανότατα γελιέσαι. «Επιτέλους στήσε τον εαυτό σου μπροστά σε έναν καθρέφτη»[4]. Έχεις τα μάτια, έχεις τα αυτιά, ζωγράφισε την αλήθεια και μπες μέσα.[5] Η απόφασή σας βρίσκεται σε αναμονή. Παρακαλώ, περιμένετε.

[1] Γιάννης Σολδάτος (2008), «Όταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης συνάντησε τον Γεώργιο Βιζυηνό», Εκδόσεις Αιγόκερως, Αθήνα

[2] Ποίημα Γεωργίου Σεφέρη «Ελένη» (1985), Ποιήματα, Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα

[3] Παράφραση: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα» Νίκος Καζαντζάκης

[4] Βίλχελμ Ράιχ (1983), «Άκου, ανθρωπάκο», Μετ. Δ. Παπαδημητρίου, Εκδόσεις Αποσπερίτης, Αθήνα

[5] Τζον Μίλτον (1642)